top of page

De verdwaalde lente

Foto van schrijver: Lies Lies

‘t Is altijd lente

in de ogen

van de

tandartsassistente…


Ik begin het spontaan te zingen wanneer we aankomen, want het moge duidelijk zijn: hier in Frankrijk is het lente. Nadat we ons onderweg hebben kunnen vergapen aan de prachtig bloeiende struiken langs de autostrade, wachten ons hier bij aankomst de mooie paarse bloemetjes van de maagdenpalm op. Een korte inspectie van ons terrein toont dat zowel de olijwilg, de jostabes als de cassis mooi in knop staan, klaar om de eerste kwetsbare groene donsblaadjes de wereld in te stuwen. De hemel is van het stralendste blauw en de zon van het aangenaamste warm.


Heerlijk.


Er is maar één probleem. Het is namelijk geen lente wanneer dit allemaal plaatsvindt. Het is eind december. Putteke winter, met andere woorden.


Dat van die zon, dat kunnen we nog door de vingers zien. We zitten hier op enige hoogte, waardoor de stralen zich net wat sneller laten voelen. De plekken gras en aarde die de hele dag in de schaduw blijven liggen, blijven stijf bevroren, afgetekend door witte, kartelige randen ijs. Wanneer de zon in de namiddag achter de heuvelrug verdwijnt worden we er bruut aan herinnerd dat het wel degelijk winter is: de weg kraakt onder onze voeten en in het licht van onze zaklantaarns glinsteren duizenden ijskristallen enthousiaster dan een discobal in de seventies. 


Dit is hoe schitterend kou het 's nachts is. En nee, dat is geen filter.

Ik check het toch maar even, voor de zekerheid, maar de maagdenpalm behoort toch echt nog niet te bloeien, nog enkele maanden niet.


Ik herinner me, toen ik als jonge en naïeve studente antropologie onderzoek deed op een godvergeten eiland in de Pacific, dat iemand me zei: ‘Pas als díe vissen de rivier op zwemmen, is de broodvrucht rijp, zo heb ik dat altijd geleerd als kind. Maar ze komen steeds vroeger, die vissen. Vaak zijn de vruchten dan nog helemaal niet rijp.’

Het was de allereerste keer dat ik iemand een concreet, specifiek gevolg van de klimaatverandering hoorde benoemen. We zijn inmiddels twintig jaar verder en onze natuurkalenders zijn meer dan ooit in de war. De aarde klopt niet meer. 


Ik wou dat ik ze terug kon stoppen, die mooie, paarse bloemetjes. Ze toe kon fluisteren, ‘Wacht nog maar even’. De natuur even op pauze kon zetten. Helaas:

  1. dat kan ik niet, en al helemaal niet alleen, en

  2. het is eigenlijk helemaal niet de natuur die op pauze moet, maar wel wij als mensheid


Daarom een uitnodiging aan u, lezer: zet de pauzeknop aan en doe eens wat minder. Blijf dit weekend eens thuis, dat scheelt weer uitstoot. Schrijf die mail maar niet (want ja, zelfs dat stoot verrassend veel CO2 uit) en vraag het al zeker niet aan AI! Beter nog, zet meteen die hele telefoon en de computer uit en ga knutselen, of lezen. Stel je voor dat wel met z’n alle 8 miljard op deze aarde één weekend per jaar (of per kwartaal, of per maand!! Loop ik weer te hard van stapel?) eens de stekker zouden uittrekken. Misschien dat de aarde zo een welverdiende pauze zou krijgen. En wij trouwens ook. 


Doe je (niet) mee?

3 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


Contact

Lies Vervloet

lies@thewildlife.be

Tel. 0493 16 15 34

BE 0543.490.109

Workshops en events

in en rond Oost-Vlaanderen

  • Pinterest
  • Black Facebook Icon
  • Black Instagram Icon

Je bericht is verzonden!

© Lies Vervloet 2023

Halvemaanstraat 217, 9040 Gent

bottom of page