Van schattenjagen en duurzaamheid

De keuken is grotendeels recup

Ik hou van oude dingen. Van vergane glorie, van onvertelde verhalen. Van spullen die gelééfd hebben.

Van krakende vloeren, versleten meubels, kleren die al iemand anders warm hebben gehouden.

Met shoppen doe je me geen plezier. Ik gruw van solden in de H&M, van koopzondagen in de Veldstraat en van glanzend, zielloos nieuw plastic 'made in China'. Nee, ik hou niet van shoppen. Tenzij... tenzij natuurlijk op rommelmarkten. In kringloopwinkels. Tweedehandsparadijzen. Dat voelt ook niet als shoppen, dat voelt als schattenjagen. Want je weet nooit wat er te vinden zal zijn, laat staan of het bij je past. Graven naar geschiedenis. En af en toe de jackpot scoren.

Gelukkig kan ik in Frankrijk mijn hart ophalen. Het begint al bij ons huisje: dat is oud. Uit de tijd dat 'isolatie' nog betekende dat je de natuurstenen muren dik genoeg maakte om de warmte buiten te houden. Uit de tijd, ook, dat je meubels maakte voor het leven. Meubels die je niet bij het eerste barstje of scheurtje naar het containerpark doet, maar die je oplapt. En nog eens. En nog eens.

Deze stoel bijvoorbeeld. Een stille getuige van andere tijden. Je ziet de plekken waar hij verstevigd is met metalen plaatjes. Hij ziet er misschien niet bijzonder uit, deze stoel, maar dat is hij wel. Want hij is waarschijnlijk ouder dan jij en ik samen. Alleen daarom al mag hij blijven. Ik vraag me af wat deze stoel allemaal geleefd heeft; hoeveel families en bewoners hij heeft zien langskomen in het huisje dat nu van ons is.

Ook de rest van onze huisraad zijn fluisteringen en herinneringen van verloren jaren. Die scoren we op 'vide greniers', waar inhouden van muffe kelders en stoffige zolders voor een prikje verkocht worden aan wie ze maar wil hebben. Op de jaarlijkse rommelmarkten die ieder zichzelf respecterend dorp op het lokale kerk- of voetbalplein organiseert (hoera, want het seizoen is inmiddels weer aangebroken!) of in de 'ressourceries' (kringloopwinkels) 'in de buurt' (dat betekent in Frankrijk weliswaar heel wat anders dan in België): grote magazijnen vol brocante, waar volwassen kinderen die naar de stad verhuisd zijn en niet weten wat ze met al die oude rommel van hun ouderlijk huis heen moeten enerzijds en schatgravers zoals wij anderzijds, elkaar weten te vinden.

Vaak stimuleren die oude spullen ons om wat langzamer te leven. Wij kopen onze koffie nu in bonen en malen hem iedere ochtend zelf, piepend en krakend, in de oude koffiemolen aan de muur. We nemen tijd. Tijd is fijn.

En ja, er bestaan elektrische koffiemolens die met veel geraas op slechts enkele seconden je koffie tot gruis vermalen. Maar waarom zou je, als je ook een oud voorwerp een nieuw leven kan geven, energie kan besparen en nog wat beweging op de koop toe kan krijgen? ;-)

Soms pimp ik onze vondsten. Met een nieuw laagje verf , een fris kleurtje, een stickerfolie of een creatief bedenksel. En soms is het item perfect zoals het is, 'dans son jus', zoals de Fransen zeggen. We gebruiken ze waar ze voor bedoeld zijn, of puur ter decoratie.

Zo staat ons huisje vol verhalen, vol geschiedenis. Een ode aan hergebruik, aan duurzaam omgaan met spullen, aan lokaal kopen en aan low-tech oplossingen. Bonus: het is allemaal zo móói!!

Een oud sleutelkastje pimpen is ook gewoon een beetje dagdroom-tijd