De wilde ziel van het oerwoud

'Waw, het is echt alsof ik weer in de jungle ben.'

Mijn schoonmoeder, opgegroeid in Tahiti, was lyrisch over hoe ik de geluiden, de kleuren en de ervaringen van het oerwoud had beschreven. Mensen die er nog nooit waren geweest zeiden me dat ze het zich levendig konden voorstellen. Mensen die er wel waren geweest werden terug gekatapulteerd.

Een mooier compliment kan ik me niet wensen. Want de beschrijvingen van het Amazonewoud heb ik niet uit mijn duim gezogen. Na bijna vijf jaar in Latijns Amerika te hebben gewoond ben ik voorgoed mijn hart verloren aan de wilde natuur daar. En daar laat ik jullie graag van meegenieten.

In mijn vorige blog deelde ik al een stukje uit 'Luna: Schaduw van de Maan' met jullie. Deze maand is het de beurt aan het tweede boek uit de reeks (stiekem ook mijn lievelingsboek van de drie, hihi, dat is natuurlijk omdat ik zelf zo van het Amazonewoud hou). Geniet ervan!

Vergeet niet dat de boeken, mocht je ze willen aanschaffen, niet eeuwig beschikbaar zullen blijven. Bestel ze dus snel! Dat kan bij je lokale boekhandel of rechtstreeks bij mij:

Luna: Het Volk van de Jaguar

'Wat is er aan de hand?'

Door het duister heen kon ze zijn glimlach voelen. 'Niks. Ik dacht dat je misschien het woud wilde leren kennen in zijn andere gedaante.'

Luna was opgestaan nu. Ze wist niet wat hij bedoelde, maar ze vertrouwde hem en ze was nieuwsgierig. Met een doek om haar schouders geslagen volgde ze hem op haar slippers het trapje af, het plein over en het paadje op naar de smalle rivier. Wayra liep snel en Luna haastte zich om in zijn voetstappen te treden. Haar ogen waren weliswaar gewend aan het duister, maar ze vertrouwde meer op zijn levenslange ervaring dan op haar nachtzicht.

Er lag een kano klaar. Soepel hielp hij haar het houten bootje in en Luna ging snel zitten voordat ze haar evenwicht zou verliezen. Geruisloos duwde Wayra hen van de kant af. Luna rilde. Het was fris op dit uur en de lucht zat vol muggen. Ze spraken niet. Het woud, merkte Luna, was gevuld met lawaai. Honderden, nee, duizenden insecten, vogels, kikkers en andere nachtdieren maakten hun aanwezigheid kenbaar. Terwijl ze luisterde naar die geluiden en Wayra hen zwijgend door de nacht navigeerde, voelde Luna hoe haar borstkas zich vulde met een diepe tevredenheid, een warm en wolkerig gevoel. Ze voelde tranen opwellen en hield zichzelf tegen. Nee. Hier was geen tijd voor. Ze deed haar hart op slot en bracht haar gevoelens weer onder controle. Ze moest realistisch zijn, gefocust.

'Kijk.’ Wayra onderbrak haar verwarde gedachten.

Luna volgde zijn blik. Toen ze zag waar hij haar attent op wilde maken, hapte ze naar adem. In een enorme boom aan de waterkant leken honderden lichtjes te dansen. Het was een sprookjesachtig zicht, onwerkelijk, als uit een droom.

'Vuurvliegjes' zei Luna hees.

Het was een van de mooiste, meest adembenemende dingen die ze ooit had gezien, en haar gewonde hart vulde zich met zoveel schoonheid dat het haar pijn deed. Ze wist niet waarom het haar zo ontroerde, maar terwijl de boot verder weg gleed van de boom voelde ze dan toch stille tranen rollen over haar wang. Ze vervloekte zichzelf om haar zwakheid.

'Dit woud is mijn thuis,' zei Wayra na een korte stilte. 'Ik ken er alle bomen en paden. Ik weet waar de beste lianen zijn en waar de ara's hun nesten maken. Ik weet waar de mooiste trompetbloemen zijn en ik ken de beste plekjes om te vissen. Ik voel me hier veilig, beschut. Ook al vinden sommige mensen de jungle blijkbaar een vijandig oord. Het is waar ik thuishoor.'

Luna werd zich bewust van een gapende holte in haar borstkas. Zij had ook een thuis. Zij had ook een bos waar ze in was opgegroeid, dat ze kende als haar broekzak. Ze begreep precies wat Wayra bedoelde. Alleen was zij ver weg van dat alles. Ontheemd en verloren. Ver van alles wat ze kende en liefhad. En ze wist niet of het haar eigen schuld was of die van Samaël.

Ze voeren verder over de stille rivier en het streepje licht dat boven de einder had gehangen werd steeds duidelijker. Het hemelfirmament boven hun hoofden werd nu een mengpalet van alle kleuren paars en oranje en Luna kon haar ogen niet van de lucht afhouden. Hoe was het mogelijk dat ze dit nog niet eerder had bekeken? Waarom was ze nooit wakker op dit uur van de dag?

'Kijk,' fluisterde Wayra opeens en de dringende toon in zijn stem ontging Luna niet. Ze volgde zijn uitgestrekte hand en tuurde met samengeknepen ogen het schemerduister in. Haar ogen tastten de waterkant vol onbekende vormen af, wat was het dat…?

Luna zag het. Haar hart stond stil - de wereld leek opeens in slow motion te bewegen. Daar, op de oever, zat een grote katachtige. Zwarte tekeningen sierden zijn warmgele vacht. Hij zat in elkaar gedoken op de oever, stil en aandachtig, klaar om toe te slaan.

'Jaguar,' zei Wayra, ‘Hij die doodt in één sprong. De wilde ziel van het oerwoud.’

Verder lezen? Je kan 'Het Volk van de Jaguar', net als de andere boeken uit de reeks, hier bestellen.