.png)
Het voelt nog steeds bizar (hallo, impostor syndrome!), maar na vier kinderboekjes en een afgewerkte young-adulttrilogie geloof ik dat ik mezelf officieel auteur mag noemen.
En ja, daar ben ik trots op. Zeker na al die jaren dat ik heb geworsteld onzekerheid, procrastinatie, nul zelfvertrouwen, faalangst, extreem uitstelgedrag, en ga zo maar verder. Mijn innerlijke criticus scheldt me natuurlijk de huid vol omdat ik nog geen 'succesvol' auteur ben, maar ja... Mijn innerlijke criticus zal dan ook pas tevreden zijn als ik het tot niveau JK Rowling of Stephen King heb geschopt (en eerlijk waar, zelfs dan vindt ze wel weer iets...).
Maar goed, het is dus zo ver. De Luna-trilogie, de young adultreeks waar ik meer dan tien jaar lang bloed, zweet en tranen voor vergoten heb, is af. Uit. In de wereld. Het laatste deel is sinds deze maand verkrijgbaar (op het moment van schrijven als e-book, want de gedrukte versie heeft wat vertraging opgelopen, maar ze komt eraan!).
En omdat ik zeker weet dat jij, lezer van dit blog, een zwak zal hebben voor Luna, dat lieve, naïeve maanmeisje, het puurste natuurkind, die magische genezeres, deel ik de komende maanden enkele fragmenten uit de boeken. Zodat jullie kennis kunnen maken.
Wil je meer? Vraag naar de boeken bij je lokale boekhandel of bestel ze hier: https://form.jotform.com/220613444114039
Voor nu: veel leesplezier.
Luna: Schaduw van de Maan
Het vrouwtje glimlachte warm. ‘Alles heeft zijn tijd, meisje. De dag, de nacht. De winter, de zomer. Het ene bloempje bloeit al in februari en het andere pas in de herfst. Daarom is het ene bloempje niet beter of mooier dan het andere, toch?’
Luna dacht er even over na. Zo had ze het nog niet bekeken. De vrouw had gelijk; wat gaf het ook dat haar lichaam wat achterliep op dat van de andere meisjes?
Tunde ging onverstoord verder. ‘De natuur doet haar werk als ze er klaar voor is. Niet eerder, niet later. Er is een reden voor. Er is altijd een reden voor alles.’
Daar kon Luna vrede mee nemen.
De oude vrouw knikte. ‘Je bent het nog niet gewend. Misschien weet je het zelfs nog niet.’
‘Wat nog niet?’ vroeg Luna.
‘Wat je kunt,’ antwoordde Tunde simpelweg. ‘Wie je bent.’
Even had Luna geen idee wat ze bedoelde. Toen herinnerde ze zich opeens waarom ze zo dringend hiernaartoe was gekomen. Wist de oude vrouw dat ook? ‘Ik denk… Ik denk misschien van wel,’ zei ze aarzelend. ‘Ik weet dat het absurd klinkt, maar misschien kan ik… genezen?’
De oude vrouw onderbrak alweer haar gescharrel en draaide zich om. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze haar aan. ‘Wel, wel… Is dat zo?’
Luna voelde zich alsof ze door de grond zou zakken van schaamte. De vrouw had duidelijk iets anders bedoeld. Waarschijnlijk dacht Tunde nu dat ze compleet gestoord was. Ze sloeg haar ogen neer.
‘Nou, ik heb gewoon… Ik heb een paar keer het boekje van mijn moeder gebruikt en… en dat leek te werken, dus ik vroeg me af of…’ Wat? Wat vroeg ze zich eigenlijk af? Voor de zoveelste keer trok Luna zichzelf in twijfel. Was ze gek aan het worden? Zag ze dingen die er niet waren? Ze voelde hoe de oude vrouw weer bij haar aan het tafeltje kwam zitten en hoorde het getinkel van kopjes op schoteltjes. Toen ze voorzichtig opkeek zag ze een kop thee naast zich staan waar een prachtige krullerige tak in dreef. Het vrouwtje knikte haar toe.
‘Hebben planten echt geneeskracht?’ sprak Luna haar twijfel uit.
Tunde glimlachte. ‘O, zeker. Overal ter wereld, in alle oude culturen, werden planten gebruikt om te genezen. De westerse geneeskunde is gegroeid uit het gebruik van kruiden. Dus ja, planten hebben genezende krachten. Maar het ziet ernaar uit, Luna, dat jij de bijzondere gave hebt dat je die krachten kunt kanaliseren.’ Een mysterieuze glans schitterde in haar ogen. ‘Zoals de maan het licht van de zon opvangt en op de aarde reflecteert, zo lijkt het dat jij de krachten van de planten precies kunt richten daar waar ze nodig zijn.’
Luna wist niet wat ze moest zeggen. Zou het waar zijn? Zou ze een soort plantenchannel zijn? Een twijfelachtig lachje ontsnapte haar. Het leek haar zo absurd, iets wat alleen in films kon gebeuren.
‘Als je wilt kan ik je wel wat leren. Over planten. Zodat jij die krachten van je wat gerichter kunt inzetten.’
Luna’s ogen werden groot. Spanning leek uit haar schouders weg te vloeien. Of ze nu geloofde in dat krachtengedoe of niet, ze wilde heel graag bij de vrouw in de leer gaan. Tot op dat moment had ze niet beseft hoeveel behoefte ze had aan iemand om haar passie mee te delen, iemand die haar kon bijleren en gidsen. Een warm gevoel verspreidde zich door haar borst.
‘Ontzettend graag.’
Lees verder in:
