Een snuifje Amazone (aka 'Over meisjesdromen en toekomstplannen')

Wist je dat... het hele tweede boek van de Luna-reeks zich in het Amazonegebied afspeelt?

En - vervolgvraag - wist je dat... ik daar heel wat maanden heb doorgebracht?

Voorzichtig doorzichtig

Ik zou het niet dúrven, zomaar over een plek schrijven die ik niet zelf ken, met al mijn zintuigen heb mogen ondervinden. Gelukkig heb ik de eer gehad om tijd te mogen doorbrengen in dat prachtige regenwoud, om te mogen samenwerken met en leren van de mensen die er wonen. Geen wonder dat deze magische plek een onuitwisbare stempel op mijn leven heeft gedrukt. Daarom haal ik even een blog uit de oude doos. Uit 2010, om precies te zijn - toen ik in Ecuador woonde. Reis je mee?

'Deze week ben ik voor mijn werk even een dagje op en neer naar de Amazone geweest. Laten we zeggen dat sommige weken al wat interessanter blijken te zijn dan andere, want ook al is mijn job niet altijd even spannend, dagtripjes als dit maken het natuurlijk allemaal dubbel en dik de moeite waard.

Het was een zware dag, ’s ochtends om 6 uur vertrekken en ’s avonds na zevenen thuiskomen, maar de waarheid is dat dit de dingen zijn waar ik het allemaal voor doe. Ik ben nu eenmaal graag onderweg, ik heb het al gezegd.

De reis was zalig, prachtig, adembenemend. Een mens begint in de chaos die Quito heet, om vervolgens het met vulkanen besprenkelde landschap van de Andes te betreden. Ik kan jullie vertellen dat er níks, maar dan ook níks ter wereld is als Cotopaxi (welja, de Kilimanjaro is ongetwijfeld nog veel indrukwekkender, maar voor zover het míjn wereld betreft is er niks als Cotopaxi), een perfect gevormde vulkaan en vanuit welke hoek je hem ook te zien krijgt, altijd adembenemend en indrukwekkend machtig. En dan daal je af naar de warmte van het oosten, het groen van de Amazone, en ik kan jullie vertellen dat er niks, maar dan ook niks ter wereld is als de Amazone (en dan heb ik nog níks gezien van de Amazone, enkel de kartelrandjes van die machtigste jungle ter wereld). Het Amazonebekken, waar het zonlicht lui de glooiende hellingen afrolt tussen dichte en fluwelen bladerdekens; waar god verstrooid zijn overschot aan watervallen achteloos heeft neergegooid; waar rivieren in zichzelf verdwalen en dorpen verstoppertje spelen met overwoekerend groen. Ik drink het landschap met mijn ogen; dit is waar mijn ziel zich mee voedt, met de overweldigende schoonheden van de wereld.

Sprinkhaan

Ik ben gelukkig, die dag. Kijk mij dan, ik die als klein meisje al droomde van indigena’s en Amazones, nu als groot meisje arm in arm met mijn Shuar matie hierzo loop... Goed, ’t is niet helemaal zoals ik me had voorgesteld, maar wie had ooit gedacht dat ik zo dichtbij zou komen, en steeds dichterbij.

Vol ongeduld wacht ik de toekomst af, en de dromen die ze herbergt.'